مرکز استان در حسرت زمین فوتبال

هادی صباغی؛ حرف آور: اینروزها ورزش و فوتبال استان درگیر یک معادله دو مجهوله است. معادله ای بنام زمین فوتبال…!!

براستی کسانیکه دم از لیگ دو و یک و برتر می زنند، به کدامین زیرساخت خود می بالند که اینگونه مدعی هستند؟ مرکز استانی که یک زمین استاندارد فوتبال ندارد و نمی تواند حداقل امکانات را برای میزبانی مرحله اول لیگ سه و مسابقات پایه خود آماده کند، چگونه در آرزوی لیگ های بالاتر حسرت و واسفا می خورد؟

زمین و مجموعه علی دایی که بعنوان شاهکار معماری و ساختمانی، میلیاردها تومان اعتبار نیاز دارد تا حداقل شبیه یک ورزشگاه شود. چمن مستهلک، برق ناقص، بدون آب، بدون گاز و امکانات رختکن و … که محل دعوای دو وزارتخانه مسکن و ورزش شده است. یک وزارتخانه میگه همینی که هست و بیایید و زمین را تحویل بگیرید و یکی دیگر هم می گوید بمن ربطی ندارد… بیایید اصلاح کنید، تحویل بگیرم.

ورزشگاه تختی هم که چند سال قبل در لیگ یک با اعتبار اداره کل و شهرستان بازسازی شد، امسال زیر فشار تمرین مدارس فوتبال تبدیل به شخم زار شده و عملا به زمین های خاکی دهه ۶۰ تبدیل شده است.

آن یکی زمین دارد و رختکن ندارد و این یکی رختکن دارد و زمین ندارد. و این می شود که تیمهای نماینده استان و شهرستان در لیگ های کشوری راهی نمین می شوند تا با خجالت و شرمندگی، میزبان باشند. نمین هم که وضعش بدتر از مرکز استان؛ زمین و هوای عالی بدون رختکن و سرویس و امکانات میزبانی.

این وضعیت زیرساخت ورزش و فوتبال ما است. آبرویی برای ریختن… تاسفی برای خوردن… البته با این وضعیت مالی کشور و اصرار وزارت برای واگذاری اماکن ورزشی به بخش خصوصی، در چند سال آینده همین سالنها و زمین های باقی مانده هم تبدیل به مخروبه خواهند شد و چون پول تعمیرات نیست، درهایش قفل شده و تمام.

حداقل انتظار از مسئولین ورزش استان این است برای آبروداری هم که شده، با تخصیص چند ده میلیون، ورزشگاه دایی و امکانات جانبی آنرا آماده کنند تا تیمهای مرکز استان آلاخون بالاخون این شهر و آن شهر نشوند. و یا اینکه ورزشگاه شهر نمین را تجهیز کنند تا حداقل آبروریزی بیشتر را شاهد نباشیم.