تزلزل در ساختار نظام سیاسی اسرائیل و پیامدهای آن بر تحولات منطقه

بهنام صحرانورد؛ حرف آور: انگیزه نگارش این مقاله، مناسبت روز جهانی قدس رمضان المبارک۱۴۴۴ می باشد.

نظام سیاسی اسرائیل، نظامی پارلمانی است که سمت ریاست جمهوری در آن، تشریفاتی بوده و نخست وزیر مسئولیت دولت و پارلمان ( مجلس کنست ) را بر عهده دارد.

به دلیل ساختار جمعیتی این کشور مشتمل بر یهودیان و اعراب، زبان رسمی این کشور، عبری است.

مبنای شکل گیری این کشور، بر مبنای تئوری تئودور هرتزل می باشد که به دنبال پایانی بر آوارگی جمعیت صهیونیستی بود.

قانون اساسی غیر مدون این کشور، بر اساس شریعت یهودی به اذعان خودشان، خواهان شکل گیری نظامی در سرزمین فلسطین می باشد.

صهیونیست ها ادعا می کنند که بر اساس یک نظام مردم سالار چند حزبی در میان ناهنجاری های خاورمیانه دولت خود را شکل می دهند.

البته بهتر است این نظام را یک نظام سیاسی « اسکانی» بنامیم؛ چرا که تحت فشار ویژگی های اسکان چون امنیت، مهاجرت و سیاست خارجی رفتار می کنند.

رفتارهای افراطی در داخل نظام سیاسی و طرد ساکنان اصلی این سرزمین و ایده‌های توسعه سرزمینی، باعث شکاف عمده‌ای در کشور تقریبا کوچک ده میلیون نفری گشته است.

سیاست خارجی توأم با اتحاد استراتژیک با ایالات متحده، نیز رفتارهای این کشور را در خاورمیانه به مرحله جنون رسانده است.

از سوی دیگر، فرایند دولت- ملت سازی نیز در این کشور، ناقص الخلقه بوده و چالش های جدی در این زمینه وجود دارد.

اعمال سیاست های تحریف شده یهودی، مسأله قدس، چگونگی رفتار با کشورهای منطقه، افراط گرایی و انحصارگرایی در اکتساب قدرت، منازعات داخلی پیچیده ای را سبب گشته است.

شکل گیری نهضت انتفاضه و جریان مقاومت در دوران پسا انقلاب اسلامی و وارد کردن ضربات سخت در جنگ های شکل گرفته سال های اخیر، به تزلزل فزاینده این رژیم منحوس، منجر شده است. آیا دوران درون پاشی این نظام، تسریع یافته است؟